Back home

Vier maanden lijkt van tevoren een hele lange tijd. Nu zijn er vier maanden voorbij en is de tijd voorbijgevlogen al begon het de laatste dagen ook wel te kriebelen om naar huis te gaan (Al zie ik nog wel een beetje op tegen de kou..).

De laatste anderhalve week dat ik in Uganda was, heb ik nog behoorlijk wat gedaan. Zo ben ik nog op outreach geweest voor drie dagen, nog even de craft market bezocht, een salsa-avond, sinterklaas gevierd en natuurlijk afscheid genomen op Katalemwa.

Laat ik bij het begin beginnen; Na terugkomst op het project was het een gezellige boel. Veel collega’s kwamen gezellig langs om te vragen hoe het geweest was. Het was erg leuk om iedereen weer te zien en vooral heel gezellig. Ook kreeg ik de uitnodiging om op woensdag, donderdag en vrijdag mee te gaan op een outreach. De outreach zou gaan naar Masaka, Central Uganda. Daar hoefde ik geen twee tellen over na te denken, ja graag!

Woensdagochtend om 5 uur ging dus de wekker, om een uurtje later de deur uit te gaan. Een mooie zonsopkomst boven de stad onderweg naar Katalemwa. Daar aangekomen was het een behoorlijke drukte. Er was een auto die naar het ziekenhuis zou gaan met kinderen, en er waren twee auto’s die op outreach gingen (wel twee verschillende outreaches).

Om kwart voor zeven vertrokken we, dat was maar een kwartiertje later dan gepland. Daarna zijn we doorgereden naar Masaka. Hier kwamen we eerst aan in het outreachcentrum van Katalemwa. Echter werkte daar geen therapeut en-of nurse meer omdat deze een maand eerder vertrokken waren. Na een aantal spullen te hebben opgehaald, zijn we doorgereden naar een school. Hier zat al een hele groep moeders met kinderen op ons te wachten. Voor mijn idee waren we behoorlijk in de middle of nowhere, but, there were Dutch people! Het was een geslaagde dag, waarin er veel voorlichting is gegeven aan de moeders.

De tweede dag zijn we naar een andere school vertrokken waar ook weer een grote groep op ons zat te wachten. Deze dag voelde ik mij nuttiger; Ik heb namelijk de medicatie die de klinisch therapeut (net zoiets als een dokter, maar doet geen grote operaties) voorgeschreven had, verpakt. In plastic zakjes krijgen de mensen de medicatie mee, waar dan de dosering op beschreven staat. Dan krijgen zij deze mee, echter zonder uitleg van de bijwerkingen en eventuele gevolgen van de medicatie. Ik blijf het apart vinden, idem dito voor bepaalde medicatie die voorgeschreven werd aan de hand van de diagnose die zeer snel gesteld werd. Zo kreeg een jongetje met visusklachten een antibioticakuur terwijl deze eigenlijk een bril nodig heeft, kreeg een meisje met fantoompijn ook een antibioticakuur, net als een ondervoede baby. Gelukkig kreeg laatstgenoemde ook nog vitaminetabletten. Helaas konden we haar geen eten geven. Vervolgens werd er ook nog even een kleine ingreep uitgevoerd die bestond uit het verwijderen van een abces bij het oor bij een meisje van ongeveer 2 zonder verdoving (De tranen en het gehuil ging door merg en been, dat kan ik jullie verzekeren). Het voelt soms dubbel, de mensen wonen diep in de dorpen en hebben vaak geen geld voor een ziekenhuis. De mensen die dan meegaan op outreach én de mensen die ondersteunen hebben het beste met alle kindjes voor, het is alleen soms zo lastig omdat het niet de juiste/situatie/ plaats is. De middelen op locatie zijn namelijk nog minder dan de middelen op Katalemwa.

De derde dag van outreach bleven we op het outreachcentrum. Gedurende de dag kwamen er een aantal kindjes langs waaronder ook een baby met een waterhoofd die aan het begin van mijn periode hier op Katalemwa verbleef. De vorige vrijwilliger was erg betrokken bij dit kindje, dus Isabelle, mocht je dit lezen, dan krijg je de hartelijke groeten van moeder en baby Eloise.

Na een lange dag in het centrum was het tijd om de spullen te pakken en terug te gaan naar Kampala. Daar werd ik thuis afgezet. Onderweg is er nog een aantal keer gestopt om eten te kopen. Vaak vond ik het bij de markten in Kampala al goedkoop, hier was het nog vele malen goedkoper. Dat wil zeggen, een megazak bananen voor 3000 UGX. Dat is ongeveer 60 cent. Ik vraag mij dan ook weleens af hoe die mensen leven, al verklaart het ook wel dat de mensen geen geld hebben om naar het ziekenhuis te gaan.

Thuis aangekomen was het lekker rustig. Bijna het hele huis was op safari, dus was het voor mij tijd om te relaxen. Ik kon ondertussen de overgebleven dagen in Uganda op een hand tellen, dus dat was nog wel een rede om even goed te genieten en dan met name van het zonnetje want in Nederland kan ik dat volgens mij wel vergeten.

De laatste dagen in Uganda waren druk en gezellig. Zoals ik aan het begon beschreef, stond er genoeg op de planning. Op de dinsdagavond zijn we met bijna iedereen van het huis naar een salsa-avond geweest. Wat kunnen die Afrikanen toch goed dansen. Het lijkt soms wel alsof hun heupen los zitten van de rest van hun lijf. Ik voelde mij af en toe wel enorm stijf, maar het was wel heel gezellig!

Op de woensdag had ik zowel het afscheid van Katalemwa als een sinterklaasavond. Het afscheid van Katalemwa was vooral heel lief. De bedankjes en de knuffels waren bijna niet van de lucht. Ik heb genoten van mijn tijd daar! Rond kwart over vier voor het laatst op een boda gestapt om naar huis te gaan. Daar begon na het eten, de sinterklaasavond. Iedereen had voor een klein bedrag wat leuks gekocht waarna we een dobbelspel gingen doen. Een zeer geslaagde afscheidsavond!

Terugkijkend op de afgelopen vier maanden, kan ik concluderen dat ik onwijs veel gezien heb, vee gedaan heb en dat het een ervaring was om nooit te vergeten. Daarnaast vond ik het schrijven van mijn blog leuk om te doen en hoop ik dat ik jullie als lezers, een beetje een goed beeld heb kunnen geven van mijn tijdelijke leven daar. Via deze weg wil ik jullie dan ook bedanken voor alle lieve berichtjes en reactie die ik gekregen heb. Ik heb ze allemaal gelezen en vond het erg leuk!

Zo stap ik na een onwijs lange overstap in Dubai nog een keer het vliegtuig in, maar dit keer naar Nederland. Tot snel allemaal!

Liefs, Sandra