Vertrekken naar een ver land is een ding, maar om daar ook nog vrijwilligerswerk te gaan doen voor vier maanden vraagt om een goede voorbereiding.

Volgende week maandag stap ik voor het eerst alleen in een vliegtuig waarmee voor mij het grote avontuur gaat beginnen. Voor iedereen die ik het nog niet verteld heb: Ik ga vier maanden naar Kampala, Uganda om vrijwilligerswerk te gaan doen in een revalidatiecentrum voor gehandicapten kinderen.

Iedereen die mij een klein beetje kent, weet dat ik in Nederland de opleiding tot verpleegkundige volg, de laatste 2 jaar voornamelijk gewerkt heb in de gehandicaptenzorg en dat ik daarnaast met veel plezier de afgelopen 3 jaar gedurende de zomer kinderen met een beperking begeleid heb in Frankrijk gedurende hun vakantie. De keuze om dan nu ook weer met kinderen met een beperking te gaan werken, is naar mijn inziens dan ook nog vrij logisch.

De landkeuze vonden andere misschien wel logisch, maar wel erg ver weg. Daarnaast is Afrika de afgelopen jaren niet altijd even positief in het nieuws geweest waardoor er wel diverse vragen zijn gekomen wat betref de veiligheid. Uganda is de afgelopen jaren redelijk stabiel. Daarnaast word ik begeleidt door de organisatie DoingGoood. Dit is een organisatie die lokale projecten ondersteuning biedt. Op deze manier wordt er geïnvesteerd in duurzaamheid van de projecten waardoor deze ook daadwerkelijk iets kunnen veranderen en zo mensen kunnen helpen.

Ikzelf ga naar het project Katalemwa Revalidatie. Dit is een revalidatiecentrum waar kinderen kunnen herstellen na hun operatie. Operatie vinden plaats buiten het revalidatiecentrum in een van de ziekenhuizen in de stad. In totaal is er plaats voor ongeveer 100 kinderen om te revalideren. Het is de bedoeling dat de kinderen met hun moeder op het project verblijven tijdens de revalidatieperiode. De revalidatieperiode is ongeveer 4-6 maanden. In deze maanden leert de moeder meer over de beperking van haar kind, hoe ze het kind het beste kan verzorgen en welke oefeningen zij met het kind kan doen.

Waar in Nederland de inclusie van de gehandicapten zichtbaar is en het redelijk geaccepteerd is, gelooft men in Afrika vaak dat de moeder of het kind vervloekt zijn. Dat is ook de reden dat er weinig mannen op het project te vinden zijn, zij verlaten hun vrouw op het moment dat er een gehandicapt kind geboren wordt.

Naast het begeleiden van de moeders op het gebied van zorg voor hun kind, kunnen moeders ook leren voor zichzelf te zorgen door bijvoorbeeld door te leren om kleren te maken of om varkens te houden. Op deze manier zijn de moeder zelfredzaam op het moment dat zij het project verlaten. Ook krijgen de moeders voorlichting over het ontstaan van de beperking van hun kind en de mogelijkheden die er nog wel zijn. Op deze manier leren zij dat ze niet vervloekt zijn, maar dat er een medische reden is.

Over iets meer dan een week ga ik het met mijn eigen ogen bekijken en ondanks dat ik niet kan wachten, begin ik ergens ook wel zenuwachtig te worden. Vier maanden is vrij lang en ik laat ondertussen wel een heel mooi Nederland achter met daar een heleboel lieve mensen die ik zal gaan missen! Ondanks dat, kijk ik er enorm naar uit en geloof ik dat ik er klaar voor ben!