Na het posten van mijn laatste blog kreeg ik de vraag hoe nu eigenlijk het dagelijkse leven eruitziet hier voor de mensen. Nu verschilt mijn leven al behoorlijk van mijn leven in Nederland, maar verschild mijn leven hier ook weer met de Ugandezen.

Het dagelijks leven hier van mij verschild met het dagelijks leven wat ik had in Nederland, maar het leven van de mensen hier is ook niet te vergelijken met het leven in de Westerse wereld. Niet alleen omdat ik hier een huis deel met 7 andere is het voor mij een heel verschil, maar ook het grote cultuurverschil en werktempo.

Zoals ik in mijn vorige blog beschreef, ben ik bezig geweest met het maken van een wasrek. Ondertussen is deze af en word hij veelvuldig gebruikt om de was op te drogen. De was gaat er hier net wat anders aan toe dan in Nederland. Dit gebeurt namelijk vaak met de hand. De huishoudster, Julia, is erg goed in het letterlijk weer wit maken van je kleding (tegen een kleine vergoeding uiteraard ;)) Mij kost het vaak nog wat meer moeite om mijn kleding weer schoon te krijgen. Laatst heb ik bijvoorbeeld een keer mijn was laten doen door Julia, zij heeft vervolgens een vlek uit een broek gekregen die er al drie weken inzat omdat die ik er zelf na 4x wassen er echt niet uitkreeg (vandaar dat ik het wel als schoon bestempelde...).

Wat hier ook heel anders is dan in Nederland is het boodschappen doen. Er zijn hier een aantal kleine supermarkten en een aantal grote. Een van de grote is de Nakumatt, het is hier altijd de vraag of de schappen dan nog vol zijn. Het kan ook zomaar zo zijn dat de schappen leeg zijn. Dan sta je gewoon met lege handen. Gelukkig ben ik steeds beter in het ontdekken van kleine supermarkten tot blijdschap van mijn huisgenoten, waardoor ik regelmatig nieuwe dingen vind (Als ik thuiskom, zou ik zeer gelukkig worden van de aardappelschotel met spinazie. Hoe hard ik ook zoek, lekkere spinazie heb ik hier nog niet gevonden, en ja, dit is een stille hint :)). Dan de weg waar de kraampjes langs staan. De weg is voor auto's, fietsers, boda's en wandelaars. Alles door elkaar en opzich went het wel.

Daarnaast is de meeste groente te koop langs de kant van de weg, of gewoon zelf plukken van de bomen. Er zijn vele markten waar je vrij goedkoop groente en fruit kan kopen (en ook erg lekker!). Zo kosten hier 4 bananen 1.000 UGX. (10.000UGX is iets van 3 euro). Het fruit is hier vaak zoeter en de mega-avocado’s van die appie zijn hier klein. Helaas is het aanbod wat minder gevarieerd. Vooral groene paprika, aubergine, avocado’s en wortels zijn hier goed te krijgen. Gelukkig word ik zeer creatief hiermee.

Niet alleen met koken ben ik af en toe zeer creatief, hetzelfde geldt voor de wondverzorging die ik regelmatig doe. Soms gaat de creativiteit van de Ugandese Nurses mijn pet te boven, maar gelukkig kan ik met mijn overtuigingskracht ze dan toch echt overtuigen dat het kind/ patiënt beter af is in het ziekenhuis.

De casus was als volgt: Een kindje van ander halfjaar oud kwam als laatste bij de dressing aan op een maandag. Haar hele rechterkant zat onder de brandwonden. Verschillend van eerste tot derdegraads. De nurse was erg blij dat ik er nog was en dat ik haar dus kon verzorgen. Het verband eraf halen was verschrikkelijk. Vanwege de warmte, zat het verband behoorlijk aan de wonden geplakt. Met het eraf halen gebeurde het dan ook dat de wonden voor een deel weer opengingen. De wonden zaten op het hoofd, borst, buik, rug, arm, hand en been. Met een heleboel geduld en zachte hand het verband eraf gehaald. Op zich zag het er redelijk uit. Weinig viezigheid en mooi rood doorbloedt. Helaas was er bijna geen mogelijkheid om het te verbinden.

Wat er uiteindelijk gedaan is, is vaselinegaas (men neme vaseline, doet dit op verband en vervolgens gaat dit in het vuur om het steriel te maken om het in een bak te zetten. Deze bak staat vervolgens open en bloot in de ruimte van de dressing. Wat nou steriel?!) Het vaselinegaas is echter opgedroogd en heeft niet meer de toegevoegde waarde die het anders zou hebben. Vervolgens bond de andere Nurse het stevig in. Ook iets waar ik niet helemaal achter stond...

Op de woensdag deed ik samen met Bregitta, een andere vrijwilliger, de dressing. Samen met haar besproken wat kan, want dat dit geen doen is/was, daar waren we het beide over eens. Vervolgens de orthopeed erbij gehaald. Hij heeft wel een redelijke inspraak, vandaar. Echter was hij in gesprek met de fysiotherapeut, die er dus ook gezellig bij kwam. Zij opperde honing om te proberen. Nu wordt er in Nederland wel steriele honing gebruikt, maar die was hier ook niet. Uiteindelijk hebben we ze kunnen overtuigen dat ze terug moest gaan naar het ziekenhuis. Gelukkig hebben wij ook hier in Uganda een redelijk netwerk opgebouwd en kon ze dus binnen enkele dagen terecht in een ziekenhuis. Ik blijf mij soms verbazen over het feit dat ze denken hier alles te kunnen (sinds Katalemwa een microscoop gekregen heeft, denken ze ook dat ze laboranten zijn). Ik snap dat ze het met de beste bedoelingen doen, maar het is wel vrij hard omdat ze vaak niet de zorg kunnen leveren die nodig is. Op dat soort momenten mag ik mij weer gelukkig prijzen dat mijn wieg in Nederland stond waardoor ik er zeker van kan zijn dat er medische zorg geboden kan worden die vaak op maat is.

Dat wil daarentegen niet zeggen dat alles qua zorg beter is in Nederland. Elke ochtend aan mijn ontbijt neem ik de nieuwssites door om een beetje op de hoogte te blijven van wat er in de wereld gebeurd. De bezuinigen in de zorg, en dan met name de ouderenzorg, komt hier minder voor. Natuurlijk ook omdat er hier minder oude mensen zijn, maar ook omdat iedereen hier de oudere met respect behandelen én de ouderen worden verzorgd door hun kinderen. Nu zie ik zelf ook wel vaak in dat dit in Nederland niet haalbaar is, maar we zouden er wel wat van kunnen leren.

Waar de Ugandezen op hun beurt af en toe weer van kunnen leren is hoe feestjes gevierd worden. Op het moment dat ik feestje hoor, dan denk ik, gezellig! Ugandezen praten vooral heel veel. Binnen een week had ik drie bijzondere gebeurtenissen.

Een andere vrijwilliger geeft Engelse les op een Nursery en Primairy school. Deze school bestond 20 jaar en dus rede voor een feestje! Dat zou beginnen met een optocht, dat was om 08:00AM gepland, het werd iets later... Vervolgens deden alle klassen een dansje en toneelstukje. Zeer schattig om te zien. Helaas was het voor het publiek vooral lang op een stoel zitten en veel gepraat tussendoor in het Lugandees. Al wil dat niet zeggen dat ik het niet naar mijn zin heb gehad, want dansende kindjes zijn wel heel schattig!

Een aantal dagen later was het spina bifida en hydrocephalus day, een dag die in het teken stond van waterhoofden en open ruggetjes. De IF-foundation probeert deze ziekte bekender te maken zodat mensen weten dat er een behandeling voor is. Deze dag begon voor mij eigenlijk al een paar weken terug. Met het bedenken van een thema en het zoeken van een locatie ergens in Kampala.

De dag zou in eerste instantie om 08:00AM beginnen, echter werd het iets later... Vervolgens was er een optocht door een deel van de stad met allemaal kindjes die of een waterhoofd hebben of een open ruggetje. Ondertussen snap ik ook hoe het komt dat de vrouwen hier zo sterk zijn, ze dragen de hele tijd hun baby op hun arm. Ik kan je zeggen, het is pittig vermoeiend om een kindje te dragen. De meeste vrouwen dragen daarom hun kindjes op hun rug met een doek, deze had ik alleen even niet...

Teruggekomen van de optocht, waren de tenten opgezet in een U-vorm. In het midden was er ruimte voor sprekers. Er is vervolgens vrij lang gepraat (tot ongeveer lunchtijd). Gelukkig waren er meerdere mensen die geen Lugandees spraken, dus waren alle speechen wel zowel in het Engels als het Lugandees. Al met al wel een zeer interessante dag, ondanks dat ik mij er eerder wat anders van had voorgesteld.

Het volgende feestje was de bruiloft. In mijn vorige blog beschreef ik de introductie, het voorstellen van de families aan elkaar. Nu was het tijd voor deel 2. Een bruiloft in Uganda zit vol met tradities en gaat wel anders dan een bruiloft in Nederland.

Eerder in de middag was de ceremonie, hierbij was ik niet aanwezig. Vervolgens komt iedereen samen in een soort van tent, met een heleboel tafeltjes, ik gok dat er rond de 200/300 mensen waren. Het bruidspaar werd ontvangen met een boel muziek en kwamen al dansend binnen. Vervolgens werden zij op het podium, waar twee grote versierde stoelen stonden neergezet waarna iedereen eten kreeg. Het eten was luxe, er waren verschillende soorten vlees, rijst, diverse soorten groente en natuurlijk matoke (een soort gekookte banaan, best lekker). Na het gezamenlijk eten, voor Ugandezen begrippen ging dat best snel, kwam de rest van de ceremonie. Er waren enkele optredens met zang en/of dans en een heleboel groepen werden naar voren geroepen om hun cadeau aan te bieden. Dit gaat met een hoop gepraat. In sommige gevallen in het Lugandees, in sommige gevallen in het Engels. Het Engels was voor mij interessanter dan het Lugandees J. Nadat de belangrijkste groepen geweest waren, was het tijd voor het aansnijden van de bruidstaart, deze was in totaal ongeveer 7 verdiepingen hoog! (En smaakte goed!) Vervolgens werd er door het bruidspaar andere kleren aangetrokken en kwamen zij terug om iedereen te bedanken voor hun komst. Het was onwijs leuk om mee te maken!

Op de zondag van datzelfde weekend ben ik naar de Bahai tempel geweest. Elk continent heeft zo'n tempel en de tempel van Africa staat toevallig in Kampala. Dat was wel een bezoekje waard. De tempel was best mooi, maar de aapjes in de tuin vond ik ook erg leuk. Ik kan mij blijven verbazen over het feit dat je die hier midden in de stad aapjes kan spotten.

Afgelopen week heb ik ook nog even mijn visum verlengt tot december. Deze is ondertussen weer goedgekeurd, dus ik kom pas echt in december terug ;). Komende maand ga ik nog even genieten van het mooie land hier en dit keer niet alleen of met huisgenoten, maar met Tom! Morgen kan ik hem ophalen van het vliegveld! Samen gaan we drie weken door Uganda reizen! Ik kijk er naar uit!

Voor nu, lieve groetjes vanuit Kampala!