Twee maanden terug stapte ik in het vliegtuig en ondertussen vliegt de tijd hier ook voorbij. Sinds mijn laatste update is er al weer veel gebeurd.

Elke dag op Katalemwa is anders en daarnaast is het ook nog zo dat er niets gaat zoals je verwacht. Zo kan het gebeuren dat ik opeens rond 11 uur in de auto zit onderweg naar de stad om materialen te kopen of dat de stroom uitvalt waardoor je niets kan doen. Ik leer hier heel geduldig afwachten (en ik word er ook steeds beter in!).

Zo kan ik tegenwoordig ‘geduldig’ afwachten tot het gestopt is met regenen. Dit omdat op het moment dat het hier regent, en dat kan het hier hard, dan stopt alles e iedereen met werken. Uit voorzorg voor ongelukken wordt vaak de stroom al uitgeschakeld, trekt iedereen een jas aan tegen de kou en zoekt iedereen een schuilplek. Ik als nuchtere Nederlands heb ik mij ondertussen netjes aangepast; Ik pak ook vaak mijn vest omdat het kouder word, zoek een schuilplek (het liefst met een kop thee). Het enige is dat ik wel probeer om door te gaan met werken. In sommige gevallen is dat echt niet te doen, dus dan pas ik mij helemaal aan.

Een andere dag samen met Olive, William en Bregitta op huisbezoeken geweest in en rondom Kampala. Dit keer met een auto van Katalemwa, in plaats van openbaar vervoer. In totaal zijn we op bezoek geweest bij 6 gezinnen. Er zaten behoorlijk grote verschillen tussen de verschillende kinderen die we bezocht hebben. Het eerste kind woonde op een boerderij. Onwijs mooie omgeving, middenin het groen, maar de wond zag er wat minder mooi uit (voor de mensen die het interessant vinden: Spina Bifida, operatie gehad en intensieve therapie. Na een verblijf van bijna een halfjaar op Katalemwa terug naar huis. Echter was ze nog incontinent, ging het katheteriseren niet echt goed en zat er een wonden op haar voeten waarbij haar rechtervoet een teen miste en de linkervoet een wond had met een diepte van ongeveer 2 inch).

Na de mogelijkheden besproken te hebben met de moeder, medicatie te hebben gegeven, voorlichtingen over katheteriseren naar de volgende gegaan. Het tweede kindje was een totaal andere situatie. In een sloppenwijk in een redelijk schoon en mooi huis (2 kamers), een kindje wat thuis goed verzorgd werd door zijn moeder. Dit maakte mij na het bezoek aan het eerste gezin wel weer vrolijk.

Het derde kindje was op school. Dit was ook gelijk mijn eerste bezoek aan een school. Na een lange zoektocht naar de school was het kind snel gevonden. Het was zeer positief dat hij naar school ging, zijn resultaten waren redelijk. Op school gebruikte hij de rolstoel. Echter de weg naar de school (beneden aan de berg) vond ik al een uitdaging. Later kwam ik er dan ook achter dat de moeder haar kind naar school draagt en daar dus ook de rolstoel achter laat. Even om het beeld completer te maken: Moeder had een huis bovenaan de heuvel en het kind was ondertussen 6 jaar oud. Ik vroeg mij af hoe ze dit op de lange termijn in de toekomst gaat doen, maar op het moment dat ik dat bespreekbaar maakte was het antwoord van William dat zijn broers en zussen hem dan zullen helpen.

Op naar het volgende kindje kwamen we langs een andere school, waar ook een oud-patiënt van Katalemwa zat. Redenen genoeg voor een tussenstop. Deze school verschilde veel van de andere. Bij de eerste school zaten er niet heel veel kindjes in de klas, hier zaten er minimaal 30. Hier was ik dan ook de bezienswaardigheid van de dag, wat ervoor zorgde dat op het moment dat het pauze was, er een heleboel kinderen om mij heen stonden. Superleuk en schattig! Op de scholen dragen de kinderen allemaal uniformen. Een onwijs mooi gezicht!

Het vierde kind woonde aan de andere kant van de stad. Dus met de auto, huppakee, echter kwamen we erachter dat tegen de tijd dat we er bijna waren, dat de moeder er niet was waardoor het niet door kon gaan. Dat zorgde ervoor dat we naar het laatste kind gingen. Deze woonde alleen in Entebbe, en dat was aan de andere kant van de stad.

Na een lange tijd wachten op een plek waar de moeder ons op kwam halen om ons het laatste stuk te begeleiden naar het huis, reden we het laatste stuk door wijk met overal hutjes en winkeltjes waarna we eindigde bij een kleine compound waar een huis was met een heleboel kinderen! Daar werden wij hartelijk verwelkomt door iedereen. Er waren twee kindjes die oud-patiënt waren van Katalemwa. Beide met een open ruggetje, de ene 3 jaar oud en de andere 17. Beide zijn geopereerd en de oudste heeft binnenkort zijn afstuderen van de secundair school. Het jongste kindje deed het erg goed. Moeder zorgde goed voor haar en wat ik heel leuk vond om te zien was dat de ondersteuningsmogelijkheden die gemaakt worden op de werkplaats (krukken, sta-tafel) ook daadwerkelijk gebruikt worden én eventueel aangepast worden als het nodig is. De sta-tafel had een aantal kleine aanpassingen nodig omdat het kindje gegroeid is, maar dat is ondertussen gedaan en binnenkort komt de familie naar Katalemwa.

Dit was het laatste gezin van de dag. Met z’n vieren de dag afgesloten op het strand, want Entebbe ligt aan Lake Victoria. Goede afsluiting van een mooie dag!

Twee dagen later was ik weer in Entebbe. Dit keer niet voor een huisbezoek, maar voor een introductie. Een introductie is voorafgaand aan de bruiloft een groot feest waarbij de families aan elkaar worden voorgesteld. Op het moment dat ik vertelde dat ik dit tijdens een etentje gedaan heb, keken ze mij maar raar aan. Dat omdat de introductie nog bijna belangrijker is dan de bruiloft zelf. Iedereen is gekleed in traditionele kledij, ik dus ook. Het aantrekken daarvan was nog wel een heel gedoe. Waar ik eerst dacht dat Afrikanen een grote billen hadden, zitten er gewoon vele lagen stof tussen zodat de billen groter lijken.

De introductie was volledig in het Lugandees waardoor ik het niet helemaal kon volgen. Wel was het onwijs tof om mee te maken, juist omdat er ook veel muziek en dans is (Daarnaast was elke vrouw mooi aangekleed, dus kon ik mij ook vergapen aan de mooie jurken, sieraden en schoenen).

Na een onwijs tof weekend was het weer tijd om naar Katalemwa te gaan. Het was een week waarin ik weer hele dagen op de werkplaats ben geweest omdat Bregitta de dressing wel wilde doen. Op de werkplaats ben ik begonnen aan mijn eigen wasrek. De mensen hier vonden dat maar raar, die hangen hun kleren aan van alles te drogen, gewoon op het gras, in de struiken/ bomen of een stoel. Ondertussen is het eerste wasrek af en het tweede bijna.

Tussen het wasrek bouwen door nog een aantal keer naar de stad gereden en zo heb ik bijvoorbeeld mijn eerste trein hier zien rijden (Hier was ik zo ondersteboven van, dit ik geen foto’s heb), materialen te halen en mijn schoenen gewassen. Dat was hard nodig ondertussen! (zie ook het verschil tussen de fote before and after)

Op de vrijdag ben ik naar de gehandicaptenschool geweest in Kampala. Dit is een boarding primairy school voor gehandicapten kinderen. Ik was mee met een medevrijwilliger op rolstoelenrepareerdag. Nooit verwacht dat ik daarvoor geraagd zou worden. Na een rondleiding over het terrein, een inventarisatie gedaan naar de rolstoelen. Wat mij opviel was dat het allemaal gedoneerde rolstoelen waren. Dit had tot gevolg dat het repareren van de rolstoelen erg lastig is, omdat deze net anders in elkaar zitten. Nog een bewijs dat het de westerse wereld niet altijd beter is. Wat voor ons misschien heel goed werkt, kan hier heel onpraktisch zijn (wat niet wil zeggen dat de mensen het met de verkeerde bedoeningen doen).

Afgelopen weekend voelde het echter wel een beetje alsof ik in de westerse wereld was. Ik was in Jinja, op de camping waar vooral blanke mensen waren. Zaterdagochtend ben ik met mijn huisgenootjes in de taxi gestapt onderweg naar Jinja, om daar aangekomen vrij snel weer te vertrekken om te gaan paardrijden. Ik zat op een zeer mooi paard, genaamd Nile Gold, die paste zeer goed bij mij ;). De rit was onwijs tof door allemaal dorpjes en langs de Nijl waarbij er een heel mooi uitzicht was. Het was onwijs gaaf om te doen. Na een uur waren zat de rit er alweer op en was het tijd om te gaan genieten van een andere Nile Gold.

Zondagochtend werd ik wakker van de aapjes in de bomen en na een stevig ontbijt was ik klaar om te gaan quad rijden. Hiervoor werden wij netjes aangekleed om onze kleding te beschermen tegen het stof waarna ik na een klein testrondje en uitleg klaar was voor vertrek. Samen met 2 andere Nederlanders een tocht gemaakt van een uur door de natuur. De weggetjes waren lekker stoffig en sommige vol kuilen maar ik vond het onwijs tof om een keer te doen! Na een tocht van een uur was ik voor mijn gevoel lekker stoffig en was het tijd om af te stappen.

Onderweg waren we een aantal keer gestopt voor foto’s. De eerste stop was bij een aantal huisjes. De kindjes klommen gezellig bij je op de quad voor de foto’s, gezellig!

Al met al heb ik de afgelopen niet stil gezeten. De tijd vliegt voorbij, ondertussen ben ik al over de helft van mijn tijd in Uganda. Over iets minder dan een maand is de echte Pino hier (de kleine was mee naar Jinja!) en tot die tijd staat er nog genoeg op de planning. Ik heb er zin in!

Dikke knuffel van mij!