Zo ben je nog nooit op bepaalde plekken geweest, en zo kom je er twee keer in een week. Afgelopen weekend ben ik met vier huisgenoten naar Jinja gegaan. Dit is een stad op ongeveer twee uur rijden vanaf Kampala en staat bekend om de bronnen van de Nijl. De Nijl is de lange rivier ter wereld en de oorsprong bevindt zich in Uganda, om precies te zijn in Jinja dus.

Zaterdag werden we om half 8 opgehaald door Grace, our tourgide en de chauffeur. De eerste stop was bij Sswibizzy Falls. Dit is een waterval die door locals gebruikt wordt als bidplaats. Veel vrouwen reizen naar deze waterval om aan god kindjes te vragen. Volgens de verhalen is het water vanuit de waterval heilig.

Na een wandeling gemaakt te hebben naar de top, zijn we doorgereden naar de volgende stop. Dit was in het regenwoud. In het regenwoud onder leiding van een gids een wandeling gemaakt van twee uur. De gids wist enorm veel te vertellen over de verschillende dieren die er leefde, vooral vogels en vlinders maar we hebben ook een aap gespot! Naast alle dieren, kon de gids ook veel vertellen over de verschillende planten en bomen die er groeien. Zo groeide er veel bomen die vroeger gebruikt werden door de medicijnman om te genezen. Enkele planten en bomen worden nog steeds gebruikt om medicatie van te maken. Deze worden hier op andere plekken ook speciaal voor gekweekt.

Na de lunchstop, doorgereden naar de Nijl. Hier de auto verruild voor een boot om een tocht mee te maken. Na onze gids er van verzekerd te hebben dat wij kunnen zwemmen en haar beloofd te komen redden op het moment dat ze uit de boot zou vallen, een rondje over de Nijl gevaren samen met een gids. Ook deze gids kon veel vertellen over de natuur en de dieren. Er leven vooral veel vogels in het gebied. Andere gespotte dieren waren pelikanen, maraboes, vogels, een otter, een leguaan en een heleboel verschillende vogels. Het was een mooie boottocht, waarbij ook nog even gestopt werd bij het monument dat op de bronnen van de Nijl is geplaats.

Na een verfrissen Nile Special (Dit klinkt zeer speciaal, het is gewoon bier), weer terug naar Kampala. De terugreis ging vrij voorspoedig, tot we in Kampala aankwamen. Volgens Grace had het waarschijnlijk geregend. Dat heeft namelijk tot gevolg dat alles en iedereen stopt met werken en gaat schuilen voor de regen. Hierdoor hebben we er vrij lang over gedaan, omdat het helemaal vaststond met auto’s. Gelukkig, na vier uur, kwamen we aan bij het huis.

Op de dinsdag kwam Olive, de therapeut van Katalemwa, naar mij toe met de vraag of ik de volgende dag met haar mee wilde op huisbezoek. Enthousiast dat ik ben, ging ik de volgende dag met een flinke dosis geduld en een goed gevulde fles water op stap. Al vrij snel kwamen we erachter dat de afstand iets verder was dan gedacht. Olive dacht in eerste instantie dat de familie die we gingen bezoeken vlakbij Jinja lag, echter was Jinja halfway. De reis er naartoe was voor mij al een hele belevenis. Ik heb voor het eerst in een matatu gezeten. Dit kan omschreven worden als een busje waar in totaal 14 passagiers in kunnen, dit is echter maar een getal dat de mensen hier niet heel nauw nemen. Er passen er namelijk wel meer in de busje (Bus is een vrij groot woord, er kan gedacht worden aan het groene busje die mijn ouders hadden toen ik klein was). Het is een geluk dat de mensen hier wat kleiner zijn, ik zat behoorlijk klem met mijn hoofd tegen het dak en knieën tegen de stoel voor mij gedrukt. Ik was zeer blij dat we na ongeveer 2 uur van busje wisselde, kon ik even mijn benen strekken.

Om bij de familie te komen, moest het laatste stuk per boda worden afgelegd. Dit was een onwijs toffe rit. Op een zandweg, heerlijk in het zonnetje door de natuur met een aantal huisjes langs de kant. De huisjes bestonden voor een groot deel uit klei en/ of leem met riet op het dak.

Aangekomen bij de familie was het hele dorp uitgelopen. Het gebeurde niet elke dag dat er een blanke in het dorp kwam. Ik was voor de kinderen dan ook de attractie van de dag. De familie die bezocht werd, bestond uit vader, moeder, kind 1 en kind 2. Kind 1 was geboren met Spina Bidifida, oftewel een open ruggetje. Op het moment dat dit niet geopereerd wordt na de geboorte, is het gedeelte onder het open ruggetje verlamd. Het kindje in kwestie heeft een lage open ruggetje en was ondertussen drie jaar oud. Na zijn geboorte was hij niet geopereerd, waardoor hij nu van onderen compleet verlamd was. De ouders werden voorgelicht over de mogelijkheden die er nu nog zijn: een operatie is nog steeds mogelijk waarna het kind met behulp van intensieve (fysio)therapie weer meer zal kunnen. De operatie moet door de ouders zelf bekostigd worden, al krijgen ze een derde vergoed door Katalemwa. Het revalidatieproces na de operatie zal dan bij Katalemwa zijn en vergoed worden vanuit de overheid en de sponsoren.

Vervolgens via een net andere weg terug naar de mainroad. Dit was een mooie rit op de boda van ruim een half uur. Ik voelde mij daarna flink stoffig, maar ik heb intens genoten onderweg! Frisse lucht, mooie omgeving en een heerlijk zonnetje! (En een fijne bodadriver, is ook altijd erg prettig).

De terugreis duurde iets langer dan gedacht, maar na vier uur toch op de eindbestemming. Het duurde wat langer dan gedacht omdat de chauffeur van onze matatu overal stopte (Mensen zijn vrij om zelf te bepalen waar ze in en uit willen stappen, de driver wil het liefst zijn hele busje vol hebben, wat soms tot gevolg heeft dat er vaak gestopt wordt).

Waar ik zo nog nooit in een matutu had gezeten, stapte ik de dag erna opnieuw in een lekker vol busje. Dit keer wist ik wat mij te wachten stond en was gelukkig de reisduur iets minder kort. Dit keer onderweg naar de dierentuin en het strand voor een middagje ontspanning (De stroom lag er de hele dag af, dus van werken kwam er toch niet veel).

Het is niet alleen maar vakantie, er zijn ook genoeg dagen dat ik wel gewoon aan de slag kan op het project wat nog steeds zeer goed bevalt!

Zonnige groetjes vanuit Kampala!