Vele mensen kennen mij als een zeer actief persoon, die lastig stil kan zitten. Dat zorgde er in Nederland voor dat mijn agenda altijd lekker vol stond en dat mensen in mijn omgeving mij nog wel een druk vonden.

Hier in Uganda gaat alles letterlijk een aantal stappen langzamer en wordt er veel meer geleefd in het hier en nu en minder vooruit gekeken naar de toekomst. Dat zorgt ervoor dat ik soms letterlijk met mijn mond vol tanden sta. Ondertussen heb ik ook geleerd dat afwachten, navragen, wachten en soms nog een keer benoemen de meest effectieve manier is. In andere situaties moet je het maar gewoon zo laten ;) (Ik ben heel benieuwd hoe het met mijn geduld gesteld is als ik in Nederland terugkom..).

Om te beginnen: De vorige vrijwilligster heeft sudocrème geïntroduceerd bij de wondzorg. Het is in veel gevallen zo dat het wondvocht uit de wond loopt, opdroogt aan het verband waardoor bij het eraf halen de hele wond weer gaat bloeden.

In Nederland wordt hier vet gaas voor gebruikt. Vaseline zonder parfum werkt hier uitstekend voor. Helaas is dat hier niet aanwezig en wordt het hier gedaan met watten, droge gaasjes, pleister en sinds kort dus ook sudocrème. Dit wordt op de wondranden gesmeerd, waardoor het bij het eraf halen, vaak iets makkelijker gaat. Dit wordt dan ook enthousiast gebruikt. Het enige nadeel is, is dat het met olie schoongemaakt moet worden omdat het anders niet goed schoon wordt. Op het moment dat op dag 1 de olie al bijna op is, gaat deze op dag 2 op, staan ze op dag 3 met lege handen en wordt er een week later een flesje ergens vandaan getoverd, volgens mij uit de keuken). Ik vraag mij af hoe ze dit de andere dagen gedaan hebben toen ik er niet was. Ik gok met iets meer water. Uiteindelijk zagen er een heleboel wonden er beter uit, dus ik was best blij :)

Ik ben namelijk vorige week, 3 dagen naar Banda Island geweest. Dit is een eiland in Lake Victoria waar ongeveer 300/400 mensen wonen. Het eiland is vrij klein, waardoor alles met de boot aangevoerd moet worden. Op het moment dat het rustig weer is, vaar je in ongeveer 2 uur van het vaste land naar het eiland. Dit werd een heel avontuur!

Om te beginnen wordt men de boot ingedragen bij gebrek aan steigers. De boot ligt ongeveer 10 tot 20 meter in het water. Waar ik van tevoren dacht er wel zo even in te kunnen springen, zag ik al snel dat dat eigenlijk niet ging omdat de boot vrij hoog was en het water al snel dieper werd. Daarom dus de dragers. Op het moment dat je een vrouw bent, nemen ze je rugzak op hun rug en dragen ze jou als een baby de boot in (uiteraard tegen een kleine vergoeding). Op het moment dat je een man bent, ga je op de schouder ;). Een hele ervaring, maar het werkt wel en is stiekem best leuk.

Nadat iedereen op de boot zit, wordt er ook nog een hele voorraad overlevingsmiddelen meegenomen zoals bier, rijst, water, benzine en alles wat men nodig acht om te kunnen leven op het eiland. Na een klein stuk te hebben gevaren, merkte een van de andere Nederlander, in dit geval onze country coördinator Frank, een gat in de boot op. Frank heeft dit bijna de gehele bootreis met zijn teen in het gat gezeten om ervoor te zorgen dat er niet teveel water de boot binnenkwam (Gelukkig werd dat er aan de andere kant weer uitgeschept..)

Halverwege kwam er een flinke wind opzetten, maar gelukkig zijn we zonder al te veel kleerscheuren aangekomen op het eiland. Aangekomen op het eiland stond er een heerlijke lunch klaar, waren de bedden opgemaakt (in tenten) en waren de hangmatten opgehangen. Ik heb mij hier uitstekend vermaakt!

Niet alleen door de binnenkant van mijn oogleden te bekijken en mijn boek uit te lezen, ik ben ook nog samen met twee andere naar het dorpje gelopen. Onderweg kwamen we langs Andrew, een Australiër die hier al een tijd woont en nu bezig is om een schooltje op te starten. Voor mensen die zich vervelen, hij zoekt nog vrijwilligers om te helpen bouwen voor ongeveer 3 maanden. Dus, vrijwilligers? ;)

In het dorpje aangekomen waren wij, 3 muzungu’s, de grote attractie van de dag. Alle kindjes verzamelde al snel om ons heen. In een spelletje spelen waren de kindjes heel goed, in ons de weg wijzen later wat minder. Gelukkig was er nog een visser actief in zijn bootje (de meeste vissers vissen hier ’s nachts) en was hij zo lief om ons terug te varen naar onze accommodatie. Heel mooi om het eiland gelijk ook vanaf de andere kant te zien.

Ik heb twee avonden kunnen genieten van een mooi kampvuur op het strand, uitkijkend over het water waar de vissersbootjes drijven onder een mooie sterrenhemel. De sterrenhemel is erg wisselend. Aan het begin van de avond zijn er duidelijk andere sterren waarneembaar dan later op de avond. Het gevolg van een draaiende wereld.

Na 2 nachten op het eiland was het op dag 3 na de lunch alweer tijd om naar huis te gaan. De terugreis was iets schommeliger dan de heenweg, maar goed te overleven. Gelukkig was het gat in de boot gemaakt :).

Het was onwijs mooi om het eiland te zien, juist omdat het weer heel anders is dan de stad Kampala of Entebbe en het safaripark. De mensen die op het eiland wonen zijn in westerse ogen arm, maar ze hebben alles wat ze nodig hebben. Daarnaast leven zij zonder de tijdsdruk die in de westerse wereld vaak zorgt voor problemen. Wie heeft het dan uiteindelijk beter bekeken?

Voor nu, lieve groetjes vanuit Kampala en bedankt voor alle lieve reacties die ik al van jullie gekregen heb na aanleiding van mijn blog!