Een maand geleden stapte in het vliegtuig op weg naar het grote avontuur. Het is absurd hoe snel de tijd voorbij is gegaan. het huis voelt ondertussen redelijk als thuis, binnen het project heb ik mijn plekje gevonden.

De dagen vliegen hier voorbij. Op het project is het aanpoten geblazen. Ik zal de details besparen over alle wonden die ik voorbij heb zien komen, maar ik kan verklappen dat er een aantal zeer vieze tussen zaten. Gelukkig heb ik afgelopen tijd bij een heleboel kindjes verbetering gezien, dat is dan weer iets positiefs :).

Helaas was niet alles positief. Ik ben werkzaam op een revalidatiecentrum voor kinderen. Net als in Nederland valt iedereen onder de 18 jaar onder deze regeling. Kinderen krijgen de medische zorg vergoed door sponsering aan het project.

Nu is er een jongetje van ongeveer 2 jaar oud met osteomylitis (voor de niet- medische lezers, dit is botontsteking). Dit is gelukkig aan de betere hand, tot we er achter kwamen dat hij waarschijnlijk een gebroken been heeft. Nu kwamen we er ook achter dat de moeder waarschijnlijk een tumor in haar borst heeft.

Waar het kindje behandeling krijgt in het ziekenhuis omdat hier sponsorgeld voor is, moet de moeder dit zelf betalen. Op het moment dat men hier behandeling wil in het ziekenhuis, dient men dit vooraf te betalen. Op het moment dat iemand geen geld heeft, krijgt hij of zij dus ook geen behandeling. De moeder in dit verhaal kon dit niet betalen en kreeg dus ook geen onderzoek naar de bult in haar borst. Vanwege de vele mogelijke diagnoses was het lastig om te beslissen wat er moest gaan gebeuren. Uiteindelijk is er door de Nurses een biopt afgenomen, dit was erg pijnlijk en er kon niet echt veel uit geconcludeerd worden. Dit was op een vrijdag, toen ik er maandag weer kwam was de bult voor een gedeelte verwijderd. Voor de moeder was dit erg prettig omdat zij minder pijn heeft.

Het is niet de meest ideale situatie, en zeker niet voor de lange termijn, maar alle beetjes helpen en voor nu werkt het. Hopelijk blijft het stabiel en wordt het niet erger in de toekomst. Helaas hebben wij, de nurses en ik, daar zelf niet heel veel invloed op. Gelukkig herstelde de wond goed en had ze er verder weinig pijn aan waardoor ze weer goed kon slapen en wie weet nou niet dat een goede nachtrust van belang is om fris en fruitig de dag door te komen.

De definitie van fris en fruitig is wel verschillend, ik heb al meerdere mensen hier een dutje zien doen op het werk (achter het gordijntje op de behandeltafel) of bovenop de boda langs de kant van de weg. Dat is op zich ook niet heel verbazend, omdat er hier altijd iets te beleven valt.

Tijdens mijn wandelingen door de stad zie ik een heleboel voorbij komen, maar dat de verschillen eigenlijk heel klein zijn. Iedereen zoekt elkaar graag op om te kletsen, een spelletje te spelen of om een drankje te doen. Hier had ik afgelopen week een heel mooi gesprek over met de fysiotherapeut op het project. We hadden het over de verschillen, maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we beide twee benen, twee armen, twee ogen, een neus, een mond, een één hart hebben en dat er dus helemaal niet zoveel verschil is; we zijn allemaal mensen. Het verschil wat ik wel heb kunnen ontdekken is de kleur van de huid én de spierkracht. Dit zorgt voor hilarische momenten op de werkplaats :)

Afgelopen week zijn we verder gegaan met het werken aan de order van 20 rolstoelen. Hiervoor moesten 60 buizen gezaagd worden en gebogen worden (met de hand). Waar ik hier soms vrij veel kracht voor moest gebruiken, doen andere dit met een hand. Gelukkig heb ik een boel doorzettingsvermogen en lukt het mij ook allemaal! Pas maar op, ik kom straks supergespierd terug! ;)

Ik kan dus wel nu concluderen na een maandje dat ik mijn plekje gevonden heb. Ik heb zin in de volgende maanden! Voor nu, lieve groetjes van mij!