Pino op safari

Vier maanden naar een ver land is lang, zeker als je hele lieve vrienden achterlaat in Nederland. Om toch niet helemaal alleen te zijn in dit verre land, heb ik mijn reisgenootje Pino gekregen J. Pino gaat mee om het leven in Uganda te ontdekken, vandaar dat hij dus ook meeging op de safari.

De reis was geregeld vanuit de organisatie, in totaal waren we dus met 9 Nederlanders die allemaal vrijwilligerswerk doen voor DoinGoood. Op vrijdag werden wij opgehaald met het busje. Het busje zou tussen8 en 9 komen, dus het werd half 10 dat we vertrokken. Vervolgens doorgereden naar het Rhino Park. Dit is het enige park met neushoorns. Na een wandeltocht door een zeer mooi natuurgebied kwamen we bij een groep neushoorns.

De gids vertelde bij de briefing dat de neushoorns uitgezet zijn in het park omdat ze eigenlijk allemaal vermoord waren door jagers. De neushoorns zijn nu beschermd door het UWA.

Na de Rhinotrack was het tijd voor de lunch, waarna we naar de slaapplek zijn gereden. De slaapplek was in een typisch Afrikaans hutje, met een rietje dak.

Op zaterdag werd om half 7 ontbeten, om vervolgens om 7 uur naar de Nijl te rijden. Daar aangekomen hebben we in het park een gamedrive gemaakt. Het dak van de auto kon omhoog zodat wij op het dak konden zitten. Supergaaf om voorop te zitten en dan te rijden, zo had ik een supermooi uitzicht over de savanne. Hier zagen we al snel antilopen, gazelles en waterbokken. Supermooi om te zien. Giraffes stonden langs de weg. De route die afgelegd werd, was onwijs mooi. Onwijs veel dieren gezien, het hoogtepunt voor mij waren wel de olifanten. Onwijs mooi om te zien!

Na een aantal uur zat het er weer op, lunchen en op naar de boottocht. Dit was een ruim 2 uur durende boottocht over de Nijl naar de waterval. Vanaf de boot was het heel goed nijlpaarden en krokodillen spotten. De nijlpaarden liggen overdag voornamelijk in het water, ’s avonds als het afgekoeld is komen ze uit het water en kan het dus ook voorkomen dat ze naast het hutje lopen waar je in slaapt.

Na de boottocht langs de waterval omhoog gelopen. Daar was een enorm mooi uitzicht over de watervallen, de tocht was vooral zweten omdat het in het volle zonnetje omhoog lopen was. De beloning om uiteindelijk nat gespetterd bij de waterval te worden was dan ook lekker verfrissend.

Zondag vroeg op om op zoek te gaan naar chimpansees in het regenwoud. Na een vrij korte wandeling zagen we de eersten waarna we later nog een groep van 26 chimps tegen kwamen. Onwijs tof om deze in de vrije natuur te zien, op zoek naar voedsel en met een baby’tje! Nou worden chimps van 6 jaar ook nog baby’s genoemd, maar is toch wel anders dan de echte kleintjes.

Na een uur moesten wij echter weer weg bij de chimps. Teruggekomen op het startpunt weer terug naar Kampala. Het zat er alweer op, dat dachten wij althans, want het zou natuurlijk te mooi voor woorden zijn als we zonder kleerscheuren thuis zouden komen.

Na een flink stuk rijden begon de motor te roken, en waar in Nederland de motor onder de motorkap zit, zit deze hier onder de auto en kan men erbij komen door de bijrijdersstoel weg te halen. In eerste instantie dacht Paul, onze chauffeur dat de motor oververhit was. Dus, water vragen bij een hutje, af laten koelen en weer verder. Bij het eerstvolgende dorp weer

Gelukkig konden we na de stop weer doorrijden en kwamen we rond 6 uur aan in het huis. Die avond op tijd naar bed, voor mijn eerste volledige week project. Hier komt later nog een verhaal over, voor nu: lieve groetjes vanuit Uganda van Sandra en reismaatje Pino!gestopt om water in te slaan voor de motor. Dit ‘dorp’ bestond uit een rijtje huisjes, gemaakt van stenen en golfplaten. Erachter stonden nog een aantal huisjes gemaakt van leem en rieten daken. De dorpelingen wisten niet wat hun overkwam op het moment dat er een busje vol muzungu’s (blanke mensen) stopten. Na een klein halfuurtje weer verder naar het volgende dorp. Hier kwam de monteur erbij. Het zou volgens hem een halfuurtje duren, dit werd een Ugandees halfuurtje: 3 uur later konden we verder. Gelukkig was dit een iets groter dorpje met een kleine shop waar ze flessen drinken en koekjes verkochten. Zo kon ik het wel even uithouden. Daarnaast was het een mooi moment om mijn Wakawaka op te laten (powerbank op zonne-energie).

Gelukkig konden we na de stop weer doorrijden en kwamen we rond 6 uur aan in het huis. Die avond op tijd naar bed, voor mijn eerste volledige week project. Hier komt later nog een verhaal over, voor nu: lieve groetjes vanuit Uganda van Sandra en reismaatje Pino!

PS: Het is en blijft Afrika, de vorige keer viel halverwege het uploaden de stroom uit waardoor het niet gelukt was.

Aangekomen! :)

Het idee hebben om naar een ver land te gaan, is werkelijkheid geworden. Terwijl ik dit schrijf, zit ik in de zon op het balkon van het appartement met op de achtergrond een vrolijk muziekje van de buren en een glas limo naast mij.

Afgelopen dinsdag ben ik na een goede vlucht aangekomen op het vliegveld van Entebbe. Ik had al snel de juiste taxichauffeur gevonden die mij naar het appartement bracht. Het huis wordt met 7 andere meiden. Dit zijn allemaal vrijwilligers van DoinGood rond de leeftijd van 20. Een dolle boel dus!

Het huis bestaan uit een keukentje, een woonkamer, balkon, douche, toilet en 2 slaapkamers. In elke slaapkamer staan 2 stapelbedden. Voor iedereen is er een eigen klamboe, en die zorgt ervoor dat ik een soort van eigen hutje heb. Dat vind ik ergens best wel prettig.

Gisteren kreeg ik van de country coördinator de citytour. Voor het eerst achterop een boda. Een boda is overdag de snelste manier van verplaatsing in Kampala. Alles speelt zich namelijk af langs de weg, er zijn wandelaars, fietsers, auto´s, en vrachtwagens. De boda´s gaan overal tussendoor met een hoop getoeter. Gelukkig zijn er vanuit de organisatie helmen te leen J.

De wegen zijn behoorlijk anders dan in Nederland. Naast een snelheidslimiet, liggen er mooie streepjes op de weg in Nederland, zijn er daar bijna geen kuilen, liggen er op de snelweg geen hobbels en zijn de verkeersregels iets duidelijker.

Vandaag ben ik voor het eerst naar het revalidatiecentrum Katalemwa geweest. Na een korte rondleiding ben ik naar de fysiotherapie gegaan. De fysiotherapie is gericht op het versoepelen van de spieren. Dit wordt gedaan door middel van passief doorbewegen. Om 1 uur is de therapie afgelopen en is het tijd om te gaan lunchen. Lunch betekend in Uganda rijst met bonen. Waar in Nederland de lunchpauze gemiddeld een half uur in beslag neemt, is het hier gerust een uur (of nog iets langer).

Na de lunch ben ik op de werkplaats geweest. Daar worden de ortheses, orthopedische schoenen, rolstoelen, looprekken en handbikes gemaakt. Er wordt veel gebruik gemaakt van materialen die er al zijn. Als basis wordt er veel gebruik gemaakt van metaal, ondanks dat dit zwaar is, is het makkelijk te bewerken en is het relatief goedkoop.

Rond de klok van 4 is het tijd om naar huis te gaan. Waar ik gewend ben lange dagen te maken, zijn hier de tijden erg relaxt. Rond half 9 ga ik de deur uit om rond 9 uur te beginnen op het project tot 4. Zoals men zal zeggen: This is Africa, want niet alleen de tijden zijn relaxt, het werktempo ligt stukken lager dan in Nederland.

Het is niet met elkaar te vergelijken. Hier is iedereen vriendelijk, gaat alles een stukje langzamer, zijn de advocado’s een stukje groter (en goedkoper) dan in Nederland, is het hier prima uit te houden qua temperatuur (Ik heb iets gehoord over nachtvorst?!) en zitten er geen gekko’s in huis J.

Al met al een goede positieve eerste indruk en ga ik na het weekend echt beginnen op mijn project. Morgen ga ik namelijk op zoek naar wilde dieren tijdens de weekendsafari!

Lieve groetjes vanuit Uganda!

De laatste week

Vertrekken naar een ver land is een ding, maar om daar ook nog vrijwilligerswerk te gaan doen voor vier maanden vraagt om een goede voorbereiding.

Volgende week maandag stap ik voor het eerst alleen in een vliegtuig waarmee voor mij het grote avontuur gaat beginnen. Voor iedereen die ik het nog niet verteld heb: Ik ga vier maanden naar Kampala, Uganda om vrijwilligerswerk te gaan doen in een revalidatiecentrum voor gehandicapten kinderen.

Iedereen die mij een klein beetje kent, weet dat ik in Nederland de opleiding tot verpleegkundige volg, de laatste 2 jaar voornamelijk gewerkt heb in de gehandicaptenzorg en dat ik daarnaast met veel plezier de afgelopen 3 jaar gedurende de zomer kinderen met een beperking begeleid heb in Frankrijk gedurende hun vakantie. De keuze om dan nu ook weer met kinderen met een beperking te gaan werken, is naar mijn inziens dan ook nog vrij logisch.

De landkeuze vonden andere misschien wel logisch, maar wel erg ver weg. Daarnaast is Afrika de afgelopen jaren niet altijd even positief in het nieuws geweest waardoor er wel diverse vragen zijn gekomen wat betref de veiligheid. Uganda is de afgelopen jaren redelijk stabiel. Daarnaast word ik begeleidt door de organisatie DoingGoood. Dit is een organisatie die lokale projecten ondersteuning biedt. Op deze manier wordt er geïnvesteerd in duurzaamheid van de projecten waardoor deze ook daadwerkelijk iets kunnen veranderen en zo mensen kunnen helpen.

Ikzelf ga naar het project Katalemwa Revalidatie. Dit is een revalidatiecentrum waar kinderen kunnen herstellen na hun operatie. Operatie vinden plaats buiten het revalidatiecentrum in een van de ziekenhuizen in de stad. In totaal is er plaats voor ongeveer 100 kinderen om te revalideren. Het is de bedoeling dat de kinderen met hun moeder op het project verblijven tijdens de revalidatieperiode. De revalidatieperiode is ongeveer 4-6 maanden. In deze maanden leert de moeder meer over de beperking van haar kind, hoe ze het kind het beste kan verzorgen en welke oefeningen zij met het kind kan doen.

Waar in Nederland de inclusie van de gehandicapten zichtbaar is en het redelijk geaccepteerd is, gelooft men in Afrika vaak dat de moeder of het kind vervloekt zijn. Dat is ook de reden dat er weinig mannen op het project te vinden zijn, zij verlaten hun vrouw op het moment dat er een gehandicapt kind geboren wordt.

Naast het begeleiden van de moeders op het gebied van zorg voor hun kind, kunnen moeders ook leren voor zichzelf te zorgen door bijvoorbeeld door te leren om kleren te maken of om varkens te houden. Op deze manier zijn de moeder zelfredzaam op het moment dat zij het project verlaten. Ook krijgen de moeders voorlichting over het ontstaan van de beperking van hun kind en de mogelijkheden die er nog wel zijn. Op deze manier leren zij dat ze niet vervloekt zijn, maar dat er een medische reden is.

Over iets meer dan een week ga ik het met mijn eigen ogen bekijken en ondanks dat ik niet kan wachten, begin ik ergens ook wel zenuwachtig te worden. Vier maanden is vrij lang en ik laat ondertussen wel een heel mooi Nederland achter met daar een heleboel lieve mensen die ik zal gaan missen! Ondanks dat, kijk ik er enorm naar uit en geloof ik dat ik er klaar voor ben!